LUCIFER

Het woord Lucifer komt uit het Latijn en betekent "lichtbrenger"

In het Latijn duidt het meestal op de morgenster, terwijl het in het Nederlands vooral gebruikt wordt als aanduiding voor de duivel of, preciezer, de duivel voor zijn val.

HET MYTH VAN LUCIFER

Lucifer was oorspronkelijk een engel, die een machtsstrijd met God aanging en werd uit de hemel verdreven.

Dat “Lucifer” een aanduiding voor de duivel is geworden, komt waarschijnlijk door het samenvloeien van twee afzonderlijke mythen: ten eerste de joodse mythe over gevallen engelen en ten tweede de klassieke lucifermythe, waarvan het verhaal over Phaëton (De morgenster) een versie is. In het aldus ontstane verhaal is Lucifer de leider van de gevallen engelen.  

Het idee dat God één of meerdere van Zijn engelen uit de hemel geworpen heeft, bestond in het Jodendom al voor Christus. Waarschijnlijk symboliseert deze mythe het natuurfenomeen van vallende sterren.

Tegelijk bestonden er al in de oudheid Babylonische en Hebreeuwse sterrenmythen die vergelijkbaar zijn met de Grieks/Romeinse mythe van Phaëton. Zo is er het Babylonische verhaal van Ethana en Zu, waarin Zu uit trots de hoogste plaats tussen de goden nastreeft en daarop door de oppergod neergeworpen wordt. 

HET ZEGEL VAN LUCIFER

Het Zegel van Lucifer (Sigil of Lucifer) is een minder bekende historische magische sigil die af en toe gebruikt wordt als een embleem van moderne satanisten. Het beeld stamt uit de Italiaanse Grimoirium Verum of 'Grimoire of Truth' in de zestiende eeuw. In combinatie met andere symbolen was het oorspronkelijke doel van de sigil een visuele aanroeping van de engel Lucifer.

De figuur komt waarschijnlijk af van een eerder werk, waarschijnlijk getrokken uit een magisch vierkant waarvan de oorsprong nu verloren gaat. Het embleem wordt soms aangeduid als de 'Seal of Satan', hoewel dit niet een historisch gebruik is.

Lucifer wordt met vleugels afgebeeld. Soms heeft hij ook nog horens.